2000'li yıllarda teknolojinin de gelişmesiyle birlikte tıp alanında, özellikle engelli bireylerin eğitimi ve sosyalleşmesi üzerine pek çok yenilikler ortaya koyulmuştur. Örneğin, yapay zeka denilen ve bir nevi nöro-sensör özelliğini kas hareketi pratiğine dönüştüren cihazlar, yürüme engeli olan bireylere protez aparatlarla yürüme, hatta olimpik müsabakalara bile katılma imkanı sağlamıştır. Buna dayanarak rezidüel(kalan) işitme engelliler arasında sensörinöral ve orta-ileri düzeyde işitme kaybına sahip olup, müzik eğitimi almak isteyen bireyler için sağlanan imkânlara bakıldığında, özellikle ülkemizde bu eğitim uygulamalarının yetersiz kaldığı gözlenmektedir. Dünyadaki örneklerine bakıldığında da aynı şekilde uygulamaların daha çok müzik ve ritim terapisi şeklinde gerçekleştiği anlaşılmaktadır. Buradan yola çıkarak, işitme engelliler için Türkiye’de yapılabilecek müzik eğitim uygulamalarının geliştirilmesi ve bu sayede işitme engellilerin bu alanda katılımları arttırılabilir.Müziğin matematiğe ve sayı sistemine dayanan yapısı, onu duysal bir sanat olmasının dışında, görsel bir sanat olarak da algılanmasını sağlamaktadır. Bilindiği üzere Ludwig Van Beethoven da işitme kaybına maruz kalmıştır ama pek çok esere imza atmıştır. Bu durum, duyuşun müzik için vazgeçilmez bir şart olmadığını göstermektedir. Örneğin, elektronik olarak tasarlanmış ve ritmin (vuruş-tempo) yatay olarak takip edilebildiği; rakamsal olarak düzenlenmiş notasyonun (melodi-armoni) ise yatay/düşey olarak takip edilebildiği basit bir cihazla bile işitme engellilerin enstrüman çalmaları sağlanabilir.

Anahtar Kelimeler:İşitme engelliler, rezidüel, piyano